Passion.

Dzisiaj opowiem Wam o tym co mnie "rajcuje" i sprawia, że moje serce bije szybciej, a tętno wzrasta do maksymalnej, niebezpiecznej granicy. Pewnie myślicie sobie - może jeździ motocyklem, albo uprawia jakiś sport ekstremalny. Otóż nie. Czynnością, którą opisuję jest aktorstwo. Tak, to ono sprawia, że czuję się innym człowiekiem. Wychodząc na scenę myślę sobie "cholera, to jest właśnie to co kocham", chwytam władzę nad wszystkim, jestem człowiekiem "ponad wszystko". 

Fajnie jest czasem mieć poczucie wyższości i stawać się kimś kim tak naprawdę nie mamy odwagi być w rzeczywistości. Podobno całe życie jest jak motyw theatrum mundi, ale jednak przekraczając granicę tego realnego teatru odczuwasz coś niepowtarzalnego, coś co niesie ze sobą jakąś dziwnie przyjazną aurę i motywuje do bycia innym człowiekiem. 

Od dwóch lat marzę o tym, aby stać się nawet zwykłym, nic nie znaczącym przechodniem na planie mojego ulubionego serialu, aby później stać się kimś ważnym, kimś kto poprowadzi życiem innych w niepowtarzalny sposób. Może i nie tylko na łamach nieugiętego scenariusza, ale i życia. Życia, w którym tak wielu ludzi poszukuje czegoś szczególnego. I oto ja jestem tą osobą. 

Non omnis moriar.

Chciałabym zostawić coś po sobie, abym po śmierci była wciąż żywa. Może książka? Może aktorstwo i życie w "wielkim świecie"? A może niemedialne życie, w którym działa się tylko i wyłącznie na rzecz drugiego człowieka zapominając o wszechogarniającym pesymizmie idąc wprost za dobrem i zarażając nim innych?

A może wydarzy się to tylko (AŻ!) na łamach teatralnej sceny, która będzie moim drugim, ciepłym domem z cudowną, czerwoną kotarą, która niegdyś opadnie i wydarzenia odgrywające się za nią pozostaną tylko w pamięci ludzi uczestniczących w spektaklu?

      źródło grafik: google.

Usłyszymy oklaski?

Wszyscy razem?

I Każdy z osobna?